بهبود روسازی جاده‌های آسفالتی با نانوذرات مهندسی‌شده
آسفالت گرم (WMA) به عنوان یک فناوری سازگار با محیط زیست و پایدار، در صنعت آسفالت مورد توجه قرار گرفته است.
WMA در مقایسه با آسفالت معمولی، مصرف انرژی را کاهش می‌دهد و همزمان بخارات و انتشار گازهای گلخانه‌ای را در طول تولید مخلوط‌های آسفالت به حداقل می‌رساند.
با این حال، حساسیت بالای رطوبت وقدیمی شدن آسفالت، دوام WMA را در جاده‌ها کاهش می‌دهد.
برای پرداختن به هر دو مشکل در فناوری آسفالت گرم (WMA)، تیمی از موسسه تحقیقات ایمنی انرژی (ESRI) در دانشگاه سوانسی و مرکز مهندسی روسازی برانشویگ (ISBS) در دانشگاه فنی برانشویگ، پتانسیل نانوذرات سیلیس فوم‌دار (FSN) را برای استفاده به عنوان یک چسب با طول عمر بالا کشف کرده‌اند که نه تنها می‌تواند به کاهش دما کمک کند، بلکه به طور قابل توجهی بر محدودیت‌های ناشی از حساسیت به رطوبت نیز غلبه می‌کند.
گشتاسب چراغیان، محقق ارشد، گفت: «تحقیقات ارائه شده، شکاف‌های موجود در فناوری WMA را پوشش می‌دهد. FSNها با مساحت سطح بزرگ، کاندیدای ایده‌آلی به عنوان یک ماده مقرون به صرفه و غیرسمی هستند که می‌توانند به طور معناداری بر آسفالت محافظ در فناوری WMA تأثیر بگذارند.
علاوه بر این، یافته‌های ما در مورد مفهوم برهمکنش مولکولی بین نانوذرات و چسب‌های آسفالت می‌تواند راه‌های جدیدی را برای کاربرد فناوری نانو در مهندسی آسفالت باز کند.»
سجاد کیانی می‌گوید: «ممکن است روزی این نانوذرات با مساحت سطح بالا در آسفالت استفاده شوند و با به حداقل رساندن انتشار گازهای مرتبط با آسفالت (VOC و CO2) در شرایط واقعی، جاده‌های بادوام‌تری بسازند.»
پروفسور اندرو بارون، بنیانگذار و مدیر ESRI و رئیس بخش انرژی و محیط زیست کم کربن
Sêr Cymru در دانشگاه سوانسی، گفت: «کاهش انرژی و منابع، هدف کلیدی ESRI و برای صنعت در مسیر حرکت به سمت انتشار صفر خالص، حیاتی است.»
جزییات این مقاله را می‌توانید در Scientific Reports بخوانید.
بیشتر بدانید:فناوری برداشت انرژی برای ایمن‌تر کردن جاده‌ها
تاریخ:1404/2/9
مهسانعمتی
